کد مطلب:21114 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چكار كنيم برخورد صحيح و منطقي با افراد زير دست خود داشته باشيم در صورتيكه مهرباني و محبت خود را از دست ندهيم؟

بهترين روش رفتار با ديگران را ميتوان از كلام رسولاكرم (ص) آموخت كه فرمود: هيچ يك از شما مؤمن نيست مگر اينكه براي برادرش آن بخواهد كه براي خود ميخواهد و يا در جاي ديگر فرمود: دست خود را بر سر هر كس كه ميخواهي بگذار و براي آن بخواه كه براي خود مي(1) بنابراين اگر روشي را دوست داريد كه مردم آنگونه با شما رفتار كنند، به همان روش با ديگران برخورد كنيد. هر چه را براي ديگران پيشنهاد ميكنيد همان بهترين روش است و شما نيز بر اساس آن با آنان رفتار كنيد. زيرا انسان جز انتظار خوش رفتاري از مردم ندارد، كمترن اهانتي را از سوي آنان نميپذيرد راضي نيست كه كسي به او تهمت زند، و نميپسندد كه كسي از معايب او پيش ديگران سخن بگويد هر چند آن عيوب را واقعاً داشته باشد.در اينجا ما به بعضي از فنون اساسي در رفتار با ديگران اشاره ميكنيم: 1- اگر خواستيد شخصي را نسبت به موضوعي متقاعد سازيد سعي نكنيد پيرامون آنچه شما ميخواهيد با او به جر و بحث بپردازيد بلكه اول از خواسته خود كوتاه بياييد و خواسته او را در نظر بگيريد آنگاه ر خودتان را مطرح كنيد.

2- در روابط اجتماعي با ديگران سعي كنيد از انتقاد، سرزنش و گلايه خودداري كنيد.

3- سعي كنيد نكات مثبت در رفتار و شخصيت ديگران را شناسايي كرده و آنها را بخاطر آن ويژگيها و رفتارها، تحسين صادقانه داشته باشيد نه آنكه روي نكات منفي وي انگشت گذاشته او را مذمت كنيد.

4- سعي كنيد شنونده خوبي براي ديگران باشيد و ديگران را تشويق كنيد درباره خود با شما حرف بزنند.

5- به ديگران احترام بگذاريد و كاري كنيد كه احساس كنند مهم و با ارزش هستند و اين كار را صميمانه انجام دهيد.

6- در برخورد با ديگران با چهرهاي گشاده و لبخند سخن را آغاز كنيد. 7- به جاي اينكه مستقيماً به ديگران دستور دهيد كاري براي شما انجام دهند، خواسته خويش را به شكل سؤال طرح كنيد و به طور غيرمستقيم از آنها بخواهيد خواستهتان را عملي كنند. 8- اگر ديگران كاري براي شما انجام دادند، آنها را به هر طريقي كه ممكن است خوشحال كنيد و از آنها تشكر و قدرداني كنيد. ضمناً لازم است از حقوق ديني و اخلاقي- اجتماعي اي كه ديگران بر انسان دارند شناخت بيشتري پيدا نمود تا در اداء آن حقوق تلاش كرد. طبيعي است گاهي ديگران والدين يا برادران و خواهران فرد است گاهي، اقوام و فاميلاند، گاهي نيز همسايگان و گاهي اساتيد و معلمان و يا ساير افراد و. ميباشند كه هر گروه و صنفي ويژگيها و حقوق خاص خود را دارند كه در اين زمينه بايد با مطالعه بيشتر شناخت خويش را تعميق و گسترشهيد بنابراين توجه شما را به مطالعه كتب زير جلب ميكنيم: 1- آئين دوستيابي، نوشته ايلكارنگي 2- دوستي و دوستان، نوشته سيدهادي مدرسي ترجمه حميدرضا شيخي، حميدرضا آژير، انتشارات آستان قدس رضوي 3- اخلاق معاشرت نوشته علي قاسز اين كه در صدد هستيد شخصي متخلّق به اخلاق پسنديده باشيد خوشحال شديم. در پاسخ سؤال شما گفتني است كه اول بايد اخلاق پسنديده را شناخت سپس راههاي كسب آن را فرا گرفت به عنوان مثال صفات ذيل از جمله صفات نيكو به حساب ميآيد: 1- تواضع و فروتني و دوري از تكبر،تحمل شنيدن نظرات ديگران، 3- سخاوت و عدم بخل، 4- دستگيري از ضعفا و درماندگان، 5- در كارهاي خيرِ ديگران شركت كردن، 6- گذشت و اغماض از بديهاي ديگران، 7- محبتورزي نسبت به بندگان خدا، 8- امانت داري، 9- راز داري، 10- صداقت و اما آنچه مهم است راه به دست آورداين صفات است كه مهمترين اين راهها عبارت است از: 1- تصميم جدي و عزم راسخ جهت متخلق شدن به اين صفات، 2- استفاده از تجربههاي ديگران، 3- تفكر راجع به عواقب بداخلاقي در جامعه (ادب از كه آموختي از بيادبان)، 4- از كم شروع كردن و ملاحظه توان ابتدايي خود بهي كه با تمرين و سعي و تلاش انسان بتواند به مراتب بالاتر برسد، 5- نهراسيدن از شكست، 6- مطالعه كتابهاي اخلاقي از قبيل نقطههاي آغاز در اخلاق عملي نوشته آيتاللَّهمهدوي كني و كتابهاي اخلاقي آيتاللَّهدسضمناً از آن جا كه اين سؤال دامنه وسيعي دارد، ازاينرو چند كتاب معرفي ميشود: 1- معراج السعاده، ملا احمد نراقي 2- نقطههاي آغاز در اخلاق عملي، مهدوي كني 3- نامهها و برنامهها، حسن زاده آملي 4- خودسازي، ابراهيم اميني 5- اخلاق اسلامي، مجتبوي 6- رساله لقَّه، ميرزا جواد ملكي تبريزي 7- چهل حديث، امام خميني

روش شما در برخورد عاطفي تا مادامي كه براي جذب كردن آنها باشد بسيار خوب است.

خداوند به پيامبر خود ميفرمايد: رحمت و لطف خداوند تو را با مردم مهربان و خوش خوي گردانيد و اگر تندخود و سخت دل بودي مردم از گرد تو متفرق ميشدند (پس چون امت به ناداني با تو بد كنند) از آنان در گذر و براي آنان طلب آمرزش كن.

















منابع و مآخذ:

(1) بحارالانوار، ج 71، ص 234